Een twintigtal dagen verbleef ik in een yurt op een hoge heuvel in Portugal met zicht over het glooiende landschap met zijn kurkeiken. Tussen de vele ontbaste bomen in hing de stilte, wilderden de struiken van de Ciste Rose, wuifden pluimen van een oude haversoort en verdichtten dorre stekelige grassen de okerkleurige paden en brandgeulen.

Een parmante kurkeik trok telkens weer mijn aandacht. Nabij de teerkleurige stam zonder schors luisterde ik naar het murmelen van de licht gekartelde bladeren. Ik keek naar de interactie tussen het insectenleven en naar tekeningen in de wijdvertakte kruin. Hij werd een vriend die ik met regelmaat opzocht. In de afwezigheid van haast en met zachte ogen beleefde ik zijn vormelijkheid te midden van een voortdurend veranderende omgeving en achtergrond. Deze boom liet me de magie van de meest eenvoudige frequentie ervaren: die van zijn. Een essentie die zijn wortels vindt in acceptatie.

Thuisgekomen verzeilde ik meteen in het oude ritme van afspraken, organisatie, werk en een heleboel leuke uitnodigingen. Gekende spanningspatronen namen terug hun plaats in terwijl mijn lichaam en emoties meer stille ruimte verlangden. Genoeg open momenten in mijn agenda was een deel van de oplossing. Nog belangrijker was wat ik niet deed binnen die beschikbare tijd.

Geen rust zonder stilte.

In mijn praktijk komt ditzelfde thema bovendrijven. Door de productiviteit, de creativiteit en alle toffe dingen die mensen realiseren, beleven en nastreven tref ik overtonus, overalertheid en gespannenheid aan. Er leeft in onze maatschappij een streven naar welzijn zonder de interne druk te beluisteren. Het lichaam weet niet meer hoe het stil kan zijn.

Het is niet evident. De wereld rondom ons voelt voor velen onrustig, onveilig en bedreigend. Door onze eigen emotionaliteit, angsten, maatschappelijke en sociale geplogenheden laten we ons wegdrukken in een steeds meer onrustig en gespannen lichaam waarvan we vluchten in eindeloze actie.

We kloppen vervolgens aan bij psychologen, kinesisten, fasciatherapeuten, sportdokters, healers, reikimeesters en rennen van yogalessen naar meditatiecursussen om dan bijvoorbeeld te leren ademen. Wat natuurlijk is, hebben we achtergelaten en vervangen door methodes, systemen, data, oefeningen en uitbestede zorg.

Onze fascia(e) hebben oorspronkelijk een ondersteunende, omhullende en communicatieve functie. Maar in de aanhoudende fysieke onrust verliest het zijn elasticiteit en lijkt het meer op een samentrekkend weefsel dat alles probeert vast te houden. Om onze fysieke structuur opnieuw te openen hebben we bewuste tijd en rust nodig. In rust koppelen we los van onze conditioneringen en verschijnt er stilte. In stilte kijken we naar onze echte noden en de mogelijkheden tot herstel.

De kwaliteit van een mensenleven is te vinden in de momenten waarin men bewust kan zijn. Wanneer men zichzelf aantreft in een stille maar aanwezige ruimte die evenzeer verbonden is met de binnen- als de buitenwereld. We kennen deze ervaring allemaal. Meestal vluchtig in een fragment overkomt het ons. Maar we kunnen deze stille aanwezigheid ook in ons uitnodigen. Zeldzaam zijn ze geworden; de mensen die op hun stoel voor het huis zitten.

Zonder een dieper contact met het lichaam los je niets van wat je in- en tegenhoudt. In mijn lessen pauzeren we met aandacht naar het lichaam. In het proces van ontkrampen geef je lengte, breedte en ruimte terug aan het lichaam, receptief op een manier die voor jou anders is. Observeer je onrust, gespannenheid en emotionaliteit, dan gebeurt dat steeds in de veilige connectie met het lichaam en niet ergens in een ongrijpbare ruimte. Dat is wat er ontstaat wanneer je stilte toelaat. Je creëert een ruimte waarin inzicht en herstel plaatsvindt. “Goed gebruik van het lichaam” krijgt zo een meer volledige invulling.

stillness/ non doing / Alexandertechniek – theconsciousbody.be